Nie wiem, co to poezja,
nie wiem, po co i na co,
wiem, że czasami ludzie
czytają wiersze i płaczą,
a potem sami piszą,
mozolnie i nieudolnie,
by od dławiącej ciszy
łkające serce uwolnić.
Władysław Broniewski
Światowy Dzień Poezji jest obchodzony corocznie 21 marca, a ustanowiony przez UNESCO jesienią 1999 roku. Główne uroczystości tego święta odbywają się w Paryżu. Celem tego dnia jest promocja czytania, pisania, publikowania i nauczania poezji na całym świecie. UNESCO zadeklarowało, że ten dzień ma „dać nowy impuls, aby docenić poezję oraz poprzeć krajowe, regionalne i międzynarodowe ruchy poetyckie”. W naszej szkole nie brakuje uczniów, adeptów tej trudnej sztuki, którzy swoją odwagą, a jednocześnie najgłębiej skrywanymi zakamarkami duszy dzielą się z innymi. Oto wiersz Pauliny Bobek, uczennicy klasy V Technikum, która tak opowiada o swoim świecie:
„ Oczy zatracone w melancholii ‘’
Otwieram oczy.
Wypełnia mnie melancholia.
Czyżby zaskoczył mnie ten dzień?
Czy okryje codzienności wstręt?
Lustro niczym czarna próżnia
Ukazuje pustości stan.
Zatracam głowę w myślach co dnia,
Wylewając nadmiaru płacz.
A może nadejdzie taki czas…
Pokryje mnie harmonia
I spokój przewyższy mój strach,
A szczęście zagości w snach.
Zamienię łzy na uśmiech szeroki.
Głębokość czerni na róż.
Zza okna błysną nowe widoki
Co zetrą wieczny kurz.
Lecz czy możliwy jest ten los…
Gdy zaklęty mam już wzrok,
Gdzie pochłania najmniejsza złość?
Więc zamknę znów swe oczęta
O lepszym życiu będę śnić,
Wymarzę sobie moją łódkę,
Którą wypłynę, gdy nadejdzie świt.
Życzę wszystkim w tym dniu zaczytania w tej pięknej, ludzkiej sztuce.
Elżbieta Misiak-Gancarz